Amerikan Tanrıları / American Gods

Bazı kitapları kötü günlere saklarım. American Gods da onların başındaydı. Pek de kötü zaman olmadı gerçi, söylemesi ayıp tatilde yayıla yayıla okudum, ama olur böyle şeyler. Artık Sandman’in kalan sayıları ve birkaç Dragonlance kitabını saklamaya devam edeyim kötü günler için.

Neyse, hikayeyi özetleyim: Şöyle bir savaş düşünün, Dragonlance ya da Forgotten Realms tanrıları Prime Material Plane’e (ya da kaba tabiriyle dünyamıza) inmişler, birer suret/avatar’a bürünmüşler ve korkunç bir savaşa girişiyorlar. Bir nevi Time of Troubles vakası.

Tabi birkaç fark var. Birincisi, dünya Krynn veya Faerun değil, bizim bildiğimiz kötü dünya. İkincisi, tanrılar sahici tanrılar. Tanrının sahicisi olur mu, bence olmaz ama insanlar tabi, tarih boyunca bana pek katılmamışlar. Dolayısıyla Odin’i olsun, Loki’si olsun, Anubis’i olsun, pek çok ilahi güç öyküde yerini alıyor. Bir diğer fark, tanrı tanımlaması bence isabetli bir şekilde geniş tutulmuş ve internet, medya gibi güncel “deity”ler de bu tanıma girmiş. Tabi en büyük fark bay Gaiman. Hikayeyi yazan o olunca koca Odin’in avatarı yaşlı bir üçkağıtçıya, Anubis’inki bir cenaze levazımatçısına, internet’inki ise şişko bir nerd’e dönüşebiliyor. Hal böyle olunca tanrıların savaşı da epey anti-epik bir hale bürünmüş. Muazzam.

Hikayeyi biraz karanlık bir geçmişi olan Shadow’un perspektifinden takip ediyoruz. İyi adam olmadığı muhakkak ama bir çeşit adalet duygusuyla insana kendini kabul ettiriyor ve ona saygı duyuyorsunuz. Yeni tanrılarla eskilerinin savaşında da (bence) tam durması gerektiği yerde duruyor. “Roadside attraction”ları AVM’lere tercih etmesi filan. Çok hoş. Aynı anda hem heroic, hem komik, hem heyecanlı, hem ürkütücü, hem de hüzünlü bir hikaye. Bir de karısı var ki evlere şenlik!

Şiddetle tavsiye olunur.